Mieszkam w Polsce od półtora roku i często odczuwam smutek, zazdrość i tęsknotę. Uczucie smutku, ponieważ ludzie, których znam, który mnie akceptują – są bardzo daleko ode mnie. Poczucie zazdrości, ponieważ widzę ludzi wokół mnie, jak szczęśliwi są razem, jak się kochają i akceptują, a mnie ignorują. Tęsknota, bo chcę wokół mnie ludzi, którzy będą umieli mnie docenić i zaakceptować.

Chociaż wszystkie te uczucia są obecne i być może trochę dziecinne, ponieważ takie uczucia nie mieszczą się w opisie pracy jezuity. Ale staram się spojrzeć na swoje życie od strony ludzkiej i wyciągnąć lekcję, dzięki której wierzę, że Bóg mnie przygotowuje.

Czuję się turystą na tej ziemi i gościem w naturze Boga.

I myślę, jak Bóg przygotował nam zboże, ziemniaki, kapustę, dał nam winogrona, jabłka, gruszki do jedzenia, wodę do mycia i picia, dał nam zwierzęta do pomocy i pożywienia, ale też zapach kwiatów i piękno lasu cień, piękno morskich fal i czapek, piękno księżycowych letnich nocy.

Bóg dał nam spokój w gronie rodzinnym lub w gronie przyjaciół. Bóg wprowadził nas do naszego ciała, do naszej duszy, nadał nam wszystkie cechy i naszą osobowość.

Dlatego myślę, że jesteśmy Jego gośćmi. Ważne jest, abyśmy jako goście szli przez życie i nie niszczyli Bożej własności, nie szkodzili naszemu ciału i duszy, którą nam dał, ponieważ sprawiedliwe jest zapłacenie odszkodowania za wszystko, co zostało zniszczone.

I kiedy myślę o Bogu w taki sposób, to czuję naprawdę głęboki pokój.

W Chrystusie!+
Ivan SJ